Nee, geen verhalen uit de keuken, die houdt u tegoed. Maar wel een misschien persoonlijke terugblik op wat MSX Computer Magazine allemaal betekend heeft voor sommige van zijn lezers.
Zo nu en dan, zeg een keer of acht per jaar, krijg ik er weer één. Een mailtje van een oud-MSX’er. Mensen die ik verder nooit persoonlijk heb gekend, die vele jaren nadat het laatste nummer van MCM onder mijn redactionele verantwoordelijkheid is verschenen, er toch nog eens op terug willen komen. Natuurlijk lees ik die berichtjes graag en ik geef ook altijd trouw antwoord, hoewel soms pas na een week of zo; ik heb tot mijn spijt niet echt de tijd om uitgebreid op dergelijke gesprekken in te gaan.

                             Wat me echter begint op te vallen als ik die mailtjes eens voor mijn geestesoog voorbij laat paraderen, is dat voor bijna al die mensen MSX een heel belangrijk gebeuren in hun leven is gebleken. Dat geldt voor wel meer mensen natuurlijk, mensen die ik wèl kende en waar ik zo nu en dan nog wel eens wat van mag horen: de één is Japans gaan studeren, de ander werd programmeur, weer een ander heeft een eigen bedrijfje opgericht, geënt op die MSX-ervaringen van vele jaren her. Maar naast die groep die ik ben blijven volgen zijn er blijkbaar nog velen die uit MSX de inspiratie hebben opgedaan om hun leven richting te geven.

                             Vaak schrijven mensen ook letterlijk dat ze, juist door MSX Computer Magazine, een bepaalde richting zijn ingeslagen. En dat zet mij op mijn beurt dan weer aan het denken. Want als ik eerlijk ben, daar hebben we toentertijd nooit bij nagedacht, de mogelijkheid dat een hobbyblaadje zo’n impact zou kunnen hebben op de lezers. Ik spreek niet alleen voor mijzelf, maar ook voor al die anderen die toen aan het blad meewerkten, als ik stel dat wij eigenlijk alleen maar met ons eigen plezier bezig waren. MCM werd niet geschreven voor de adverteerders; dat was een probleem voor de uitgeverij, niet voor ons. En ook over lezersmarketing braken wij ons het hoofd niet, we deden gewoon wat ons zelf wel aardig leek. Veel artikelen werden eigenlijk voor elkaar geschreven...

                             Om dan, zoveel jaren later, te ontdekken dat dat blaadje voor een aantal van de lezers zo belangrijk is geweest, dat is eigenlijk een beetje eng. Misschien is het maar goed dat we dat niet hebben beseft. Die verantwoordelijkheid was namelijk te groot geweest; de toon en vorm waarmee we zelf zoveel lol beleefden hadden we nooit durven vasthouden als we hadden geweten dat onze schrijfsels zoveel invloed zouden hebben.

                             Terugkijkend was MSX Computer Magazine een vreemde eend in de bijt. Maar dat wisten we toen niet. Een clubje tamelijke amateurs maakte met veel persoonlijke lol een tijdschrift, dat door een professionele uitgeverij werd uitgegeven. Hoewel, zo professioneel was die eerste uitgeverij nu ook weer niet. Eigenlijk kregen we de vrije hand, zolang de verkoopcijfers maar redelijk waren. Pas toen die toko werd overgenomen door een wel professionele uitgeverij werd het soms knokken tussen redactie en uitgever; de lol werd stukken minder groot. Gelukkig heeft die episode niet al te lang hoeven duren...

                             Al met al kan ik slechts uitermate tevreden zijn over die periode. Want blijkbaar was onze lol aanstekelijk. En uiteindelijk schuilt in iedere journalist — hoewel die vlag de lading niet dekt, want we waren geen journalisten — ook een soort leraar. En dan te bedenken dat ik er ooit bewust voor heb gekozen geen leraar te worden!