En dan niet die van het als een Fenix uit de as der tijden verrijzende MCCW, maar de goede oude MCM-redactie; daar wil ik het deze maand eens over hebben. Immers, het blijkt keer op keer dat ook de huidige MSX-gemeenschap, die elkaar op het Internet treft — met zo nu en dan een beursje — altijd nieuwsgierig blijft naar de tijden van weleer. Bovendien, schreef hij eerlijk, Manuel dringt aan op een stukkie en het is momenteel eigenlijk te druk om er echt voor te gaan zitten. Dan is zo’n “uit de oude doos” bijdrage een snelle en hopelijk afdoende oplossing...

                             De MCM-redactie heeft op meerdere plekken gezeteld, gedurende de jaren dat het blad bestond. Maar het begon allemaal op een tweetal zolderkamertjes in Amsterdam Nieuw Zuid. Waar ik woonde, boven mijn ouders. Wegens mijn vaders ziekte ben ik daar tamelijk lang blijven hangen, inderdaad.
De eerste maanden was het allemaal nog wel overzichtelijk, ik was er nu eenmaal aan gewend om met ruimte te woekeren. Maar er kwamen steeds meer computers binnen wandelen... en in die tijd had je er ook heel wat nodig. MSX was nu eenmaal ontworpen als algemene standaard, maar dat viel in de praktijk behoorlijk tegen. Allerlei fabrikanten hadden toch zo hun eigen eigenaardigheden, die soms per model verschilden. Tegenwoordig weten we waar die uitzonderingen aan liggen, toen niet. De enige manier om zeker te zijn dat een stukje machinetaal inderdaad op een bepaalde machine werken zou was uitproberen. En dus liep de populatie MSXjes in die zolderkamers al snel behoorlijk uit de klauwen.
Om het allemaal nog een graadje erger te maken, een goede MSX tekstverwerker was er nog niet. Dus het eigenlijke schrijven moest op een — hou je vast — Commodore 64 gebeuren. En dat allemaal met maar één enkele tamelijk kleine werktafel, waar ook nog een aquarium op stond.

                             Dat aquarium heeft die hectische tijden niet lang overleefd: de salamanders bleken massaal overleden en dat was maar goed ook, zo kon er weer een stukje werkruimte worden geclaimd. Maar daarmee was de koek dan ook wel op. Met regelmaat stonden er naast die tekstverwerker — om die naam niet nogmaals te hoeven noemen — met zijn losse drive, eigen monitor en aparte printer ook nog eens twee of zelfs drie MSXjes naast en op elkaar op dat bureau. De rest van de vloot slingerde door de hele ruimte, ‘s nachts moest ik regelmatig een stel van mijn bed jagen alvorens tussen de lakens te kunnen kruipen. Het terugvinden van boeken en software werd een asymptotisch uit de hand lopend probleem, de eerste maanden: de stapels werden hoger en hoger en na iedere panische zoekactie was de organisatiegraad weer wat minder. Inderdaad, de tweede wet der thermodynamica begon mijn leven en werken te overheersen.

                             Maar pas nadat Lies en ik eens midden in de nacht bijna gesmoord werden onder een deel van de bibliotheek — twee hoge stapels boeken en tijdschriften naast mijn bed dat gewoon op de grond lag, waren omgedonderd — kwam ik tot de conclusie dat het nu toch echt onhoudbaar werd. Gelukkig was dat ook het moment dat bij de uitgeverij van MCM wat ruimte vrij kwam, zodat ik kort daarop in een oude keuken kon resideren. Met maar liefst twee werktafels en een rechtstreekse verbinding tussen die tekstverwerker en de zetmachine. Een echte RS-232 kabel van pak-hem-beet twintig meter, 25-aderig uitgevoerd en zwaar afgeschermd was een hele verbetering vergeleken met het acoustische modem dat we tot die tijd gebruikten om teksten over te piepen. Voor hen die dat niet hebben meegemaakt: een acoustisch modem is een apparaat met twee rubber doppen, waar een telefoonhoorn in past. Niks geen aparte kabeltjes, gewoon bellen en de hoorn inklemmen. Als je vervolgens maar niet met de deuren slaat komt de tekst meestal redelijk goed over, maar wel zo langzaam dat je op het scherm nog net mee kan lezen. Dat was knap frustrerend soms, als er een spelfout in de als definitief bedoelde tekst passeerde...

                             Volgende keer — tenzij ik inspiratie opdoe — verhalen uit de keuken!